Toen ik toch eenmaal de camera tevoorschijn had getoverd heb ik ook deze jurk meteen maar even op de foto gezet. Daarvoor moest ik m eerst uit de vieze wasmand bult halen. Vandaar de kreukels 🙂

While I had the camera out I used the opportunity to also photograph this dress. To do that I had to get it out of the laundry basket pile. Hence the wrinkles 🙂

 

 

Het is een zelfgetekend patroon met een eenvoudige reverskraag en een klokkende rok met plooien in het voorpand. De stof is een kantoen/linnen mix en draagt heerlijk luchtig maar kreukelt ook als een malle.

It’s a self-drafted pattern with a simple notched collar and a flared skirt with pleats in the front. The fabric is a cotton/linen mix which is lovely to wear but also very prone to wrinkling.

 

 

Je ziet de kraag bijna niet door het printje. De knopen zijn mega-standaard, ze komen van de AH 😂 maar die passen dus echt overal bij he?

You can hardly see the collar because of the print. The buttons are super standard buttons, I bought them in the non-food section of the supermarket 😂 they do go with basically every fabric though!

 

 

De plooien zie je ook bijna niet. Aan beide kanten zit er eentje recht onder de coupenaad en nog eentje in het midden tussen de coupenaad en de zijnaad. De bovenste 10 cm is dichtgestikt, dat vind ik mooier vallen en het is makkelijker met strijken.

The pleats on the skirt are also hard to see. There are two on both sides: one right below the waist dart and one in the middle between the waist dart and the side seam. They are stitched down at the top 10 cm, because I think it makes them hang better and it’s easier to iron.

 

 

De pasvorm in de taille was nog wel even een dingetje. Sinds vorig jaar zomer heb ik een nieuwe hobby: klimmen (en boulderen). Naast dat het hartstikke leuk is, word je er ook hartstikke sterk van. Vooral in je armen natuurlijk, maar ook je (boven)rug-, borst- en buikspieren worden sterker. En groter. En dan verandert ook de vorm van je lijf. En dat vind ik toch wel een beetje ingewikkeld. Want ondanks dat het functioneel gezien heel handig is en en fijn voelt om sterk te zijn (ik heb voor het eerst in mijn leven spierballen!), vind ik het qua looks niet echt een verbetering. En uiteraard vind ik er vervolgens weer iets van dat ik dat vind, want het zou niet moeten uitmaken. Maar ik heb er vroeger jaren over gedaan om vrienden te worden met mijn lijf en hoe dat eruitziet, en nu is dat ineens niet meer vanzelfsprekend maar moet ik er weer meer mijn best voor doen. Dat is niet leuk. Het is ook geen ramp, de aanleiding is niet eens iets dat buiten mijn invloedssfeer ligt en uiteraard zijn er veel ergere dingen op de wereld, maar toch.

Goed, terug naar de taille. Omdat mijn taille-omvang wat is toegenomen wist ik niet zo goed hoe wijd ik de taille moest maken. Resultaat: te wijd. Uiteindelijk heb ik in de naadtoeslag van de taille en tunneltje gemaakt voor een smal elastiek zodat ‘ie wat aansluitender is.

The fit at the waist was a tale in itself. Since last summer I have a new hobby: sport climbing and bouldering. Besides the fact that it’s really fun, it also makes you really strong. Especially in the arms of course, but also in the (upper) back, bust and core. And those muscles also grow. And then the shape of your body changes. And that’s where it gets a bit complicated. Because while it feels good to be strong, I’m not neccesarily a fan of the look of it. And obviously I have feelings about how I feel about that, because it shouldn’t matter. But when I was younger, it took me years to get comfortable in my own skin, and for some years body issues seemed like a thing of the past. And now suddenly I have to work again to keep it that way and I don’t like it. It’s not a disaster, it’s even caused by something that I chose to do and enjoy, and obviously there are way worse things in the world, but still. Not fun.

Ok, back to the waist. Because my waist circumference has grown, I didn’t know how wide to make it. It turned out too big, but I used the seam allowance to create a casing for a small elastic and now it’s perfect.

 

 

Omdat de knoopjes niet doorlopen op de rok zit er een blinde rits in de taille. In de naailes vorig jaar leerden we de truc om die perfect te krijgen: hem eerst met een rijgdraadje even vast zetten. Voordat ik die opleiding deed dacht ik dat rijgen bedacht was om je leven ingewikkelder te maken en ervoor te zorgen dat je naaiprojecten alleen maar langer duren, maar dat is dus niet zo. Het werkt echt 🙂 wie had dat gedacht…. haha

Because the button placket doesn’t extend to the skirt, I put an invisible zipper in the side seam. At sewing school last year we were taught how to get those perfect: by hand-basting them first. Before I started that education I thought hand basting was invented to make life harder or make your sewing project take way longer. But as it turns out, it just makes the sewing easier and you garments look better 🙂 Who would’ve known…. haha

 

 

Als uitsmijter nog een kleine tip: doe niet je schoenen aan voor de camera als je je afstandsbediening nog in de hand hebt 😁

And finally, a pro tip: don’t put on your shoes while holding the camera remote 😁